Vogels

Uit het raam zie ik zwermen vogels.
Ze vliegen niet, ze zweven met hun poten over de grond,
Communiceren met armen en benen,
Geleiden gevoel via geluid.

Langzaam steek ik mijn armen uit.
Buiten waait het stormen vogels.
Ik kan nu nog proberen te vluchten,
Nu ik de vogels heb gezien en nog niet gevlogen heb.
Nu ik alleen nog maar,
Één arm,
Één vleugel heb gespreid.
Ik zou nog kunnen verdwalen in mijn eigen lucht,
Mijn eigen vlucht.

Je zult er versteld van staan,
Hoe de dag er morgen uit ziet.
Wordt je weer wakker in een andere wereld.
Misschien is hij leuker, misschien is hij ondraaglijk.
Misschien is hij een zij.
Misschien draait ie een andere kant op.

Maar voor altijd:
Twee armen,
Twee vleugels,
En de dag is van jou.

Ik vroeg eens aan mijn moeder: 'Wat gebeurd er als de voorste vogels in de ‘v’ de weg kwijt raakt?'
‘Dan neemt een andere vogel het over, of ze gaan allemaal hun eigen weg.'