Krassen

Met mijn schaatsen aan de voet
En de kramp al in de benen,
Zet ik mijn eerste stap op ijs
Zonder een stoeltje mee te nemen.

De vrieskou schuurt mijn huid
Mijn handen breken open,
En mijn lippen barsten los,
Ik voel me nu al best gebroken.

Een eerste beweging en ik glij uit,
En ik wil het zo graag kunnen,
Maar nooit geleerd is snel verleerd,
Omdat het altijd anders is.

Het ijs is dun en glad,
Of hard en bot
En hoe ik wend of keer,
Ik ga telkens toch weer plat.

Met elke tocht die ik begin.
Teken ik weer krassen in het ijs.