Tijger

Dacht ik toch echt dat ze gestolen was.
Mijn trots.
Mijn geluk.
Mijn liefde.
Mijn fietske.
Dacht ik toch bijna te geloven dat ze weg was.
Door een of andere dronken tor die geen respect voor mijn pracht en praaltje had.
Dacht ik dat maar mooi.
Slecht voor je hart dat soort denken.
Ik naar huisgebracht door een collega.
Ik precies 9 minuut 24 praten over mijn fiets dit en dat.
Nieuw wiel,
nieuwe versnellingen,
veel geld,
pas gedaan,
al 4 jaar,
ware liefde,
nooit een fiets gehad die is gestolen,
respect voor de print.
9 minuut 25 stap ik af.
Dankjewel
Graag gedaan.
Ik loop naar binnen. Schreeuw tegen mijn huisgenoot onvergeeflijke scheld-termen.
Ik huil al bijna, stop mijn mobiel in de oplader.
Dwing mijn huisgenoot haar fiets te lenen.
Ik ga nu de stad in. Mijn fiets terughalen. Dit pik ik niet.
Binnen een half uur moest ik terug zijn.

---

'Heb je hem'?
'Ja'
'Wauw, waar stond tie'?
'Jammer genoeg niet cool: ik heb hem terug gevonden ergens anders, half in een sloot/hek/goot/gebouw (naar eigen voorkeur invullen).
Nee. Ik had heel Utrecht Station rond gefietst. Kom ik aan bij de laatste plek (overigens de meest logische) en bedenk ik mij dat ik mijn tas neerzette achter mij, daar bij die boom. Waar ik nog niet had gekeken.'

Vervolgens zei ik lieve woordjes tegen tijger.