Geen verse jus

Ik bestel een verse jus.
Ik zit op een blauwe bank waar ik niet met mijn rug recht kan zitten.
Tegenover mij, aan het raam, aan een andere tafel zitten twee mannen met een rode en een witte wijn.
Ze verplaatsten zich omdat ze in dit gedeelte niet kunnen roken.
Als ik naar buiten kijk, kijk ik recht op een T-splitsing.
Er staan mensen stil, er lopen mensen voorbij.
In de verte fietst een groepje meisjes lachend langs.
Hun kleren zitten goed, hun tassen hangen stijlvol aan hun rechte schouders.

Ik krijg te snel een verse jus.
Te snel om vers te zijn.
In een te groot glas om verse jus te zijn.
Ik heb het ratel apparaat niet gehoord dat de sinaasappels perst.
Ik betaal € 3,50 voor een verse jus die niet vers geperst is.
De jus is lekker.
De serveerster is chagrijnig.
Ik ben niet in de stemming om met een chagrijnige serveerster te discussiëren of dit verse jus is. Want mijn jus wordt er niet verser van, de serveerster niet vrolijker en de rekening niet goedkoper.
Maar ik bestel een verse jus,
En ik krijg geen verse jus,
Maar het maakt met niets uit.

Ik snap er verdomme geen sikkepit meer van.